5 jaar geleden…
Ik weet niet of er iemand is. Ik weet niet of iemand luistert. Ik weet niet eens of er ergens nog iemand anders leeft. Ik denk dat ik maar een tijdje praat en dan deze opname ergens achterlaat. Misschien leg ik er een briefje naast. Misschien luister ik er zelf nog wel een paar keer naar. Het is goed om een stem te horen. Zelfs als het de mijne.
Oh God.
Mijn naam is Rikkert. Ik ben niemand. Niets bijzonders. Een part-time bibliothecaris, part-time luilak. En nu wordt er op me gejaagd.
Tien dagen geleden kwam het duister. Het gebeurde terwijl we sliepen. We hadden er geen idee van. Totdat ‘s ochtends de zon niet meer opkwam. We naar boven keken en … niets zagen. Geen sterren. Geen maan. Geen zon. Alleen duisternis. Alsof het universum een deken over ons heen had gegooid. Iets dat ons afsloot. De satellieten, onze telefoons, niets werkte meer. Je realiseert je niet hoeveel we vertrouwen op al die kleine apparaten totdat ze weg zijn.
En toen kwamen Zij. Ik heb geen idee wat Ze zijn. Ik denk niet dat iemand het wel weet. Sam zei: “Als het nou zombies waren. Ik had een plan klaar voor zombies.” Misschien zijn het aliens. Of vampiers. Eigenlijk doet het er ook niet toe. Er is maar één ding dat ze haatten:
Het licht.
Dat werd ons devies, riepen we opnieuw en opnieuw. Blijf in het licht. Blijf in het licht. Dus verlichtten we de wereld verlicht, zetten we alles aan … en raakten de elektriciteitsnetten overbelast.
Nu jagen ze op ons in het donker.
Het is best een elegante manier om de wereld te laten eindigen, toch? Niks meteoren of smeltende ijskappen, geen waarschuwing, geen wachttijd. Gewoon een kosmische lichschakelaar. AAN/UIT. Alsof iets ons ondergedompeld heeft in de meest primaire angst van ons onderbewustzijn. De angst voor de nacht, voor het donker. En het maakt niet uit wat ze je vertellen, je ontgroeit het nooit. Je vergeet het gewoon een tijdje, houdt jezelf voor dat het kinderachtig is, tot er niets anders meer is dan duisternis. Tot de monsters onder je bed vandaan komen en naar je op zoek gaan. Tot de laatste batterij in je zaklamp flikkerend de geest geeft.
Het is tijd dat ik verder ga, ik moet in beweging blijven, blijven zoeken. Als je dit hoort… Als je… sorry, ik had je graag antwoorden gegeven, maar ik weet het ook niet. Het spijt me.
Maar luister. De wereld is donker, en toch leef ik nog. Dat is alles wat ik weet.
Dat is alles wat er is.
Vandaag…
19 mei spelen we samen Methuselah, een eenmalig rollenspel gebaseerd op ‘Ten Candles’. Je hebt hier helemaal niets voor nodig. We spelen niet met uitgebreide charactersheets of enorme regelboeken. Het gaat om de immersie en het verhaal. Zelfs onze personages maken we samen op de avond zelf. Al mag je natuurlijk wel al nadenken over wat voor iemand je leuk zou vinden om te zijn in een post apocalyptische wereld.
Ik heb Methuselah zo ontworpen dat er ruimte is om een heel larp-scala aan emoties te doorlopen in 2,5 à 3 uur (zo lang duurt het spel zelf ongeveer). Dat betekent ook, en dat is misschien goed om vooraf te weten: dat niemand de avond overleeft. Het spel gaat er niet om om je personage in leven te houden, maar om hem/haar zo lang mogelijk niet de hoop te laten verliezen, om te blijven geloven in dingen die groter zijn dan een mens. Om de vlam van de menselijke geest niet uit te laten gaan, al is zijn/haar eigen deel in het verhaal eindig. Het gaat om het gevoel en het verhaal en niet om winnen.
Hoe dit allemaal werkt en wat het allemaal inhoudt, vertel ik je uitgebreid op de avond zelf.
Ik hoop dat jullie er zin in hebben, ik in elk geval wel!
En onthoud… De wereld is donker, maar wij leven nog.
